Bahagi ng panayam kay Mar Dizon: Jazz & Kulintang

Isinagawa ang panayam na ito sa balkonahe ng tahanan nina G. Mandy & Dr. Ema Mariño noong gabi ng February 7 bago simulan ang Jazz session..

Nagpapasalamat ang DERETSO sa pagpapaunlak ni Mar sa panayam na ito at sa mag-asawang Mariño sa mainit na pagtanggap sa amin kahit na nga nag-gate crash lamang kami. –Ed.

DERETSO BALITA (DB): Anong pangalan ng grupo ‘nyo at bakit Jazz?

MAR DIZON (MD): Walang pangalan ang grupo namin kasi binuo ko lamang ito para sa gabing ito…galing kami sa iba’t ibang grupo… nag-e-evolve kami dahil nacha-challenge kasi kami sa Jazz music.

Alam ko lilipas din ‘yun pero sa ngayon kung ang tinutugtog mo ay western music at gusto mong maging master sa craft, dapat tumugtog ka ng Jazz.

Western music ang ginagawa namin so malaking tulong ang pagtugtog namin ng mga Jazz music para mapagbuti pa namin ang aming craft… pero alam kong pagkalipas nitong kaka-Jazz kong ito ay uuwi din ako sa pinanggalingan kong musika which is our own ethnic music.

Napakalaki kasi ang pagkakahawig ng Jazz sa ating mga katutubong musika. Actualy ‘yang Jazz, lahat ‘yan improvisations so kumuha ka lang ng kahit na anong kanta at mag-improvise ka lang sa form ng kanta na yan, ganoon din sa ating katutubong musika gaya ng Kulintang, mayron din silang form na gumagawa din sila ng improvisation. Ganoon din ang prinsipyo sa Jazz, pero nauna pa ang katutubo nating musika sa Jazz… ang laki ng una natin sa Jazz.

Nanggaling kasi ang Jazz sa mga American Negro pero ganun din ‘yung konsepto kaya ‘lang nagkakaiba western instrument ang gamit namin ngayon …sa katutubo natin ‘eh katutubong instrumento ang gamit nila… kaya nga’t masasabi natin na Jazz din ang istilo ng ating katutubo kaya nga napakagandang i-fuse… karamihan ng songwriting ko doon ko hinuhugot ang inspirasyon hango sa katutubong rhythmic modes natin… nakakatuwa naman dahil may dalawa akong komposisyon na ‘di ko naman ini-expect pero nakatawag ng pansin na nanalo ng Katha at Awit Award ang kantang Flunk at Kalabukab.

Tongue twister ng pinsan ko ‘yon: “Kumakalabukab ang tabo sa tapayan kundi mo pakakalabukabin ay kakalabukab din” yun talaga ang title nya, pero pinaikli ko na lamang.

Lahat iyon ay hinango ko sa katutubo pero siyempre nandun na yung western influence so halo na talaga, fusion na talaga.

The gamelan (right picture) is the quintessential orchestra of South East Asia. Africa may lay claim to massed polyrythmic drums, Europe the symphony orchestra and the United States, the jazz and rock bands, but no musical ensemble typifies this part of the world - its mysticism, timelessness, grandeur, beauty and feeling of community the way the gamelan does. The wonder of it is that while the tradition may be shared by many cultures, each one has evolved a style, a sense of aesthetics and a manner of presentation unique to itself - a mirror of its people, ecology, history and lore, psychology and values.

The Kontemporaryong Gamelan Pilipino draws inspiration from this ancient and profound source nurtured and sustained by the depth, wealth and cultural diversity of the Philippines and her Asian roots. Widely identified by its acronym KONTRA-GAPI , the group strives to express music and kindred arts from indigenous well-springs, reaping from the people and giving back to them in new form "as magical as the moonlight and constantly changing as water".

--Lifted from an article Kontemporaryong Gamelan Pilipino (KONTRA-GAPI), University of the Philippines, College of Arts and Letters, Philippine Traditional/Ethnic Music Sites at PhilMusic, [Austrian-Philippine Homepage] [Culture and History] [Kontra-Gapi], February 15, 1997

DB: Pang-matanda lang ang Jazz at papaano magugustuhan ng nakakarami lalo na ng kabataan?

MD: Responsibilidad ng media kung papaano maipopularize ang ganong music, ang Jazz at ang katutubo nating musika… walang choice kasi ang tao ‘eh, lalo sa radio… ang dami nating ang gagaling na musiko hindi naman pinatutugtog sa radio dahil sa komerysalismo… sa kapitalismo… sorry pero talagang iyon ang nakikita ko sa media puro kalakal ‘lang kung ano ang idikta ng kapitalista… kung gusto mo ng tunay na art form wala kang choice which minamaliit mo ‘yung masang Pilipino dahil kahit sila ‘eh mataas ang musicality nababaog nga lamang ‘yon dahil wala ng pagpilian… kailangang iaangat mo pa ‘yun imbes na ibaba…

Matagal ko ng gustong gawin ito, ang bumalik dito sa mahal kong lungsod at makibahagi sa pagpapaunlad ng arte at sining kahit man lamang sa pamamagitan ng musika.

Ganoon naman talaga ‘eh, hindi nawawala ang kagustuhan mong bumalik sa iyong pinagmulan after years ng pagsusumikap sa ibang lugar… masarap ang pakiramdam kapag nasa lugar ka na ng iyong sinilangan.

(Matapos ang panayam, nasambit ni Mar: “Ang ganda pala dito overlooking the Sampalok Lake…”)